De Hubertusklauw

Heb je ooit een hond gezien met een ‘extra’ teen aan zijn achterpoten, iets hoger dan de rest? Deze extra teen, beter bekend als de hubertusklauw, is een fascinerend en ietwat mysterieus kenmerk dat bij bepaalde hondenrassen voorkomt.

Benamingen voor de hubertusklauw

De hubertusklauw heeft verschillende benamingen, variërend van “wolfsklauw” en “vijfde teen” tot de meer technische term “dewclaw” in het Engels. In bepaalde delen van de wereld wordt het ook wel ‘spookklauw’ genoemd, wat het mysterieuze aspect ervan nog eens onderstreept.

De hubertusklauw is meestal aanwezig op de achterpoten van de hond, maar sommige honden hebben ook hubertusklauwen op hun voorpoten. Deze kunnen vast of los zijn, afhankelijk van hoe goed ze zijn verbonden met de spieren van de poot.

Enkel of dubbel

Er zijn twee soorten hubertusklauwen: enkel en dubbel. Enkele hubertusklauwen betekent dat er één klauw aanwezig is op elke achterpoot. Dubbele hubertusklauwen betekent dat er twee klauwen zijn aanwezig op elke achterpoot, een zeldzaam kenmerk dat uniek is voor bepaalde rassen.

Welke hondenrassen hebben hubertusklauwen?

Verschillende hondenrassen zijn bekend om hun hubertusklauwen. De Pyreneese Berghond, bijvoorbeeld, staat bekend om zijn dubbele hubertusklauwen. Andere rassen met deze bijzondere eigenschap zijn de Noorse Lundehond, die zelfs meerdere hubertusklauwen kan hebben, de Beauceron (Franse herdershond) en de Briard.

Enkele hubertusklauwen zijn veel gebruikelijker en kunnen voorkomen bij rassen zoals de Sint Bernard, Newfoundland, de Turkse Kangal en vele anderen. Ze worden soms bij de geboorte verwijderd om mogelijke verwondingen in de toekomst te voorkomen, vooral als ze los zitten. Maar als de klauwen stevig vastzitten, veroorzaken ze meestal geen problemen.

Waarom een hubertusklauw?

Het nut van de hubertusklauw is een onderwerp van debat onder experts. Sommigen geloven dat ze de honden hielpen bij het navigeren in ruw, bergachtig terrein, terwijl anderen suggereren dat ze nuttig waren voor het vastgrijpen van prooien. Hoewel we misschien nooit zeker zullen weten waarvoor ze oorspronkelijk bedoeld waren, blijven hubertusklauwen een interessant kenmerk dat bijdraagt aan de diversiteit en uniekheid van onze trouwe viervoetige vrienden.